Onderweg van Carara naar Uvita even gestopt in Manuel Antonio; dat is natuurlijk direct een heel andere toestand met massa vooral Amerikaanse toeristen. Koffie drinken en dus verder is het beste wat je dan kan doen. Het park zelf is op maandag trouwens gesloten, dan doen de Poolse poetsvrouwen hun wekelijkse ding.
In Uvita hadden we het Apartahotel geboekt. We stonden voor een gesloten poort; maar daar laten we ons niet door afschrikken. Walter heeft die met een koevoet opengewrikt en wij dus binnen. Binnen vinden we alleen 2 lokale poetsvrouwen die geen woord nederlands verstonden. Met onze beperkte kennis van het costaricaans hebben we hen te verstaan gegeven dat we een boeking hadden en dat we toch wel graag daar zouden overnachten. Dat is na een poos dan ook gelukt. Dan ook hen nog even meegegeven dat we graag wilden zwemmen maar dat de filter van het zwembad blijkbaar niet aanstond. Een paar uur later was de pool gepoetst en konden we dus zwemmen.
Walter en ikzelf zijn nog even een tochtje naar de Uvita Fall gaan maken. Niet echt indrukwekkend maar een mooi tussendoortje.
Vanochtend de boot op voor een tocht in het Ballena Nat Park. Zoals de naam zegt: het walvissen park. Alleen geen walvissen gezien; die hadden het te druk met andere zaken.
Maar je kan er nog wel andere zaken zien.
Allereerst een prachtige kust, en vanop zee ziet dat er weer helemaal anders uit.
Ook heel wat pelikanen.
En tenslotte één van de hoofdattarcties: de dolfijnen. We hebben er heel wat gezien, van ver en van dichtbij, maar ze fotograferen is wel een hele bedoeling. Enfin, uit de collectie van drie fotografen een paar prentjes om te bewijzen dat we er gezien hebben.
Tot slot van de tocht mochten we bij Uvita Point ook nog een poosje snorkelen; Walter als niet zo'n straffe zwemmer gaf maar forfait; die vreesde dat men de reddingshelikopter zou meten inzetten om hem uit zee te halen.
Voor de rest is hier niet veel te beleven: nu en dan wat zwemmen, een hapje eten of wat drinken, of wat lezen. En dit bij een temperatuur van 35°, da's dus niet te doen.
De kindjes keken met grote ogen naar de dolfijnen. En Ayla had moeke direct herkent (aan haar knie) :-).Kyan wilde wat graag bij jullie zijn om al dat schoons te bewonderen. Wij niet natuurlijk kuch.
BeantwoordenVerwijderenDave