Arenal; Laatste Stop

Ondertussen zijn we in La Fortuna aanbeland, aan de voet van de Arenal vulkaan. Dat is niet zonder slag of stoot gegaan.

Eerst natuurlijk terug van Tortuguero. De boot zou om 11u vertrekken en een kwartier daarvoor moesten we onze tickets gaan kopen. We komen daar om half elf aan, en de boot zit bijna vol. We moeten ons haasten om één van de laatste tickets te kopen want men heeft besloten om een half uur vroeger te vertrekken, wegens de laagwaterstand. De tocht duurde ook ruim 1,5uur; de boot moest zich soms letterlijk door het slijk van de rivier ploegen.

Aangekomen in La Pavona bleek één van onze voorbanden plat te staan. Wisselen dus en thuiskomertje plaatsen. Band  moest dus worden hersteld, maar zondag en eerste 50km geen dorp te zien. Voorzichtig dus tegen 60km/uur naar Puerto Viejo, waar we de band de volgende ochtend hebben laten herstellen.

Hele nacht geregend, en we vertrekken ook in de regen. Het wordt zelfs even koud: 24°.

In La Fortuna eerst langs de Banco de Costa Rica; daar konden we onze vertrekbelasting voor de vlieger gaan betalen hadden we gehoord (spaart tijd op de luchthaven). Blijkbaar moet daarvoor met de immigratie worden gebeld, met de CIA en het FBI, want het duurde een dik half uur, vooraleer alle papierwerk in orde was.

Dan naar de Lodge; we hadden  deze keer de Arenal Observatory Lodge kunnen boeken (zat bij vorige gelegenheden vol), vlak aan de voet van de vulkaan. Daarvoor moesten we heel de Arenal rond en dan nog 15km op de befaamde zandweg die naar de viewpoints en verder leidt. Het is echter de moeite waard; dit Arenal observatiestation ligt nauwelijks op 2,5km van de vulkaan, maar er ligt gelukkiglijk een riviertje tussen, in geval dat.

zicht vanaf de kamer

De vulkaan is echter een een welverdiende rustperiode toe; geen rooktoestanden dus, en nog minder lava. Maar het blijft een mooi zicht. Gisteren bijna helemaal in de mist, maar vandaag helemaal te zien.

Gisteren na  de middag nog wel wat vogels gespot hier vanaf het terras van het hotel. Een echt festijn:

 Green Honeycreeper en Blue Tanager

Montezuma Oropendula en Coati

Golden Hooded Tanager

Red Legged Honeycreeper

Summer Tanager



Vanmorgen dan met een gids een wandeling gemaakt op het giga terrein. Onderweg twee keer een stel brulapen.

Maar de apen hadden het zo niet op met ons; ik dacht dat er één een stok gooide, maar het bleek dat hij op mijn arm had gescheten.

Heb hem uitegscholden voor nestbevuiler, maar hij trok het zich niet aan. Zwierde lustig verder door de bomen.

Monarch Vlinder (bekend van BBC Planet Earth)

Gaan vanmiddag nog een stukje wandelen, terwijl Erna wat gaat lezen en zonnen. Morgen naar San José en dan zit het erop. Dit zal dus het laatste bericht zijn vrees ik.

Het is andermaal mooi geweest.

Tortuguero City Life

Tortuguero is één van de grootste kleine steden can CR. Groot dan in termen van toeristenaantallen.

Het is eigenlijk een groot gat langs de zee. Tot voor 50 jaar woonden hier alleen een aantal indigene stammen; en die leefden vrij autonoom. Als voornaamste voedingsbron hadden zij de schildpadden.

Toen spoelde hier een amerikaanse wetenschapper aan, en die zag hoeveel van die schildpadden hier wel kwamen nestelen. Hij overtuigde de lokalen om de schildpadden te sparen en zich voortaan te richten op het jagen naar toeristen. Zo gebeurde.

Op een strook land van 500m op 1km wonen zowat 1500 mensen bij mekaar. De indigenen zijn ondertussen aangevuld met andere Costa Ricanen, zeer tegen de zin van de indigenen. Ze leven er nu volledig van het toerisme; er zijn hier nu zowat 200 gidsen!!

Bij straten moet je je hier niet veel voorstellen: de hoofdstraat bijv is een 3m breed zandpad, de zijwegen zijn veeleer slijkpaden.

Achter het dorp ligt de Caraibische Zee. Een zeer woelig geval hier. Zwemmen is hier totaal uit den boze, de onderstroming is er zo erg dat je zo wordt meegesleurd, zoals twee onvoorzichtige toeristen dit jaar mochten ondervinden. Ze zijn nooit meer teruggezien.

De huizen zijn van een zeer inventieve soort. Een paar stenen op de grond, daarop wat balken en planken, en erboven een stel metalen platen als dak. De verf houdt alles bij mekaar denk ik.



Vandaag was overigens een bijzondere dag. Omdat wij hier nu toch waren hadden ze besloten  om een volksfeest te organiseren. Eén of andere gekende CR-artiest kwam er op bezoek. Dus werd er vanochtend met de schoolband door de hoofstraat getrokken om een show aan te kondigen. Als platscheten liepen wij natuurlijk meteen in het zicht; Erna werd meteen aangesproken en moest in het beste spaans uitleggen wat ze hier kwam doen. Morgen op de CR TV te zien!

Na de middag dus volksfeest . Eerst aan één van de grote hotels. Daar werden enkele deuntjes ten beste gegeven, nadat het personeel aan ze was voorgesteld. De 70-jarige kokkin greep meteen haar kans, en danste de pannen van het dak. De presentator wist niet waar hij het had, want die werd bijna seksueel gelyncht waar iedereen bijstond. Groot vermaak natuurlijk.

  

Het halve dorp was ondertussen van de partij en zong en danste mee.

We hebben we dus weer een keer geluk gehad. Weer een lokaal feest om de boel op te vrolijken.

Als het droog blijft gaan we ons vanavond nog eens laten gaan aan de mojitos en dergelijke bij Julia's Restaurant (de krollenvrouw op de vorige foto). Walter heeft wel nog steeds last van zijn uitlaat, maar als het moet passen we kunstmatige voeding toe.

Tortuguero

Voor het eerst sinds we naar Costa Rica reizen gaan we naar Tortuguero. Zoals de naam het laat vermoeden situeren zich daar de beroemde broedplaatsen van de schildpadden; 3 soorten nog wel met een verschillende broedseizoen.

Maar wat blijkt: er worden geen nachttochten naar de schildpadden georganiseerd omdat er nu geen zijn! We zijn ofwel te laat of net iets te vroeg voor de volgende soort; die komen waarschijnlijk pas vanaf volgende week; vergeten te bestellen zo blijkt. Hebben nog contact gehad met DHL maar niet meer te regelen.

Wij dus eeergisteren op weg; een een ferm stuk met de auto, langs allerlei kleine weggetjes naar La Pavona, want daar moet de boot worden genomen. Tortuguero is nl alleen met de boot te bereiken. Eerst onderhandelen over de prijs. De eerste vroeg $80 voor ons 3; ons niet gezien. De volgende vroeg er 60. Wij vroegen hoeveel het was voor 6 personen; dat was $6 per persoon. Wij dus op zoek naar andere toeristen; een Duitse familie werd aangeklampt, en die waren wel geïnteresseerd om mee te doen. Iedereen dus voor $6 pp naar Tortuguero (achteraf hoorden we dat andere Belgen $170 hadden betaald vanaf een iets andere plek!).

Via de Rio Suerte ging het dan kalmaan naar Tortuguero, toch nog altij deen dik uur varen. Altijd wat te zien langs de oevers, zoals deze krokodil even na vertrek; we denken er dus niet aan hier te gaan zwemmen.

De aankomst aan Tortuguero is heel mooi; je draait dan vanaf de kleinere Rio Suerte de Rio Tortuguero op.  En iets verder ligt dan het dorp.

Over het dorp zelf vertel ik wat in een volgende blog.
Ons hotelletje ligt mooi gelegen, aan de oever van de stroom; op het terras zit je bijna met je voeten in het water.

Gisteren zijn we dan met een lokale gids het Nationale Park in gegaan; met zijn kano. Eerst samen de rivier overpeddelen, en vervolgens de kleine kreken in.

Rafa, onze gids, nam ruim zijn tijd. 4,5u hebben we in die kano gezeten, en hebben naar vogels en de natuur gekeken, tot het eelt op ons achterste stond. Hier zitten vooral veel reiger-achtigen, maar niet van die vulgaire grijze soort, nee het is hier iets kleurijker, zoals

Anhinga

Green Heron

Night Heron

Snow Egret

In het landgedeelte van het park, zijn Walter en ik gisteren ook een kijkje gaan nemen, maar viel wat tegen. Het regende bovendien pijpestelen (hier vrijwel dagelijkse kost), en dus maar snel rechtomkeer gemaakt. We hadden al vrijwel niks bij, want Rafa had ons gewaarschuwd geen geld of dure camera mee te nemen, want er schijnen daar regelmatig toeristen te worden aangepakt en wat lichter gemaakt. 

                           gids Rafa met 2 van zijn kinderen

zijn echtgenote is iets "molliger" dan ons Erna

We hebben hier ook een paar mensen teruggezien die in Puerto Viejo de Sarapiqui bij Alex logeerden; een stel Canadezen en een koppel Engelsen, Brian en Hilary (nee, niet Clinton). Daar hebben we de afgelopen dagen leuke babbels mee gehad; vanochtend zijn ze richting LImon vetrokken.

Hilary is een klassieke pianiste, Brian een muzikant en leraar; de laaste tijd is hij vooral als "storyteller" in scholen (op you tube vindt je hem onder brianthestoryteller).

Sarapiqui

We zijn van het zuiden naar het noorden verhuisd. Qua temperaturen maakt dat hier niet veel verschil. Alleen hebben we de laatste paar dagen een paar flinke regenbuien gekregen, maar dat was hier meer dan welkom want het had de afgelopen maanden heel weinig geregend. De opwarming van de aarde laat zich hier wel degelijk voelen.

Onderweg van Puerto Viejo de Salamanco naar Puerto Viejo de Sarapiqui (je zou denken dat die twee naast mekaar liggen , maar er zit 200km tussen), even langs de havenstad Limon geweest. We wilden wel eens weten hoe dat er met die containers aan toe ging. Wat bleek? Aan de kade, waar de schepen dus moeten gelost en geladen worden, is totaal geen plaats voor containers. Die worden allemaal ergens een paar km verder opgeslagen, en dan telkens per camion aangevoerd. Het lossen/laden zal hier dus wel een poosje duren schatten we.

Limon zelf was totaal onaantrekkelijk; het blijkt er 's avonds ook erg onveilig te zijn. Snel wegwezen dus.

Hier is Sarapiqui werden we hartelijk ontvangen door Alex Martinez; als je hier de derde keer komt zoals wij wordt je tot de "amigos" geteld. We zitten in twee bungalows,  deze keer geen boomhut; de Walter zag dat toch niet zitten, zo aan lianen zwieren als tarzan. Ze hebben trouwens net een tweede boomhut gebouwd.

Aloex ontfermt zich nog steeds over dieren; alles wat gekwetst of gevonden wordt, wordt bij hem binnengebracht. Gisteren brachten ze een gekwetste Arakari (een soort  kleine toekan), waarschijnlijk geraakt door een auto. Spuitje penicille gegeven tegen de hoofdpijn, maar het beestje heeft het niet overleefd. Er zit hier ook een kleine Kinkajou; een soort buidelratje. Het krijgt eten tot het groot is en weer in het wild verder kan. Ons Erna heeft zich meteen over het beestje ontfermd, en Kinkajou vond het blijkbar goed, want het nestelde zich lekker op haar.

Verder hebben we hier de gebruikelijke zaken gedaan: een birding tour en een tour door het La Selva Biologisch Station.

Dat levert dan steevast een aantal vogelfoto's op, waaronder er hierna een aantal te zien zijn:

Bonte Specht



Toekan

Trogon

Blue Tanager

Maar we moesten natuurlijk ook op zoek naar kikkers. Als volleerde speurder hadden we Erna mee. Die stak zowat met haar neus in de struiken, niet vervaard als ze is voor slangen en aander ongedierte

Maar we hebben uiteindelijk een flink aantal van de Blue jeans Kikkertjes gezien. Dat is een hele toer als je weet dat de volwassen dieren max 2,5cm groot zijn!

Gisteren zijn we met een Canadese dame die hier 5 maanden overwintert naar het nabijgelegen Guapiles geweest, op zoek naar een nieuwe reiszak; winkel in, winkel uit maar niks gevonden. Die winkels zijn trouwens behoorlijk groot en zitten barstenvol Chinese spullen. Na het winkelen zijn we Caraïbisch gaan eten: rijst met zwarte bonen, cocos en kruiden, kip, gebakken banaan plus een pittge salade. Erg lekker, maar niet naar de bek van Walter; die stond zowat in brand van boven tot onder, en heeft dus voor het merendeel gepast.

Morgen naar Tortuguero; hopelijk schildpadden te zien. 

De Caraibische Kust

De laatste 2 dagen hebben we het wat rustiger aan gedaan aan de Caraibische kust, net zoals het gros van de inwoners en bezoekers hier. Het is hier peace, reggae, sun en nog iets. Het lijkt hier wel Jamaica, overal Bob Marley muziek.

Wat opvalt is het groot aantal jongere mensen hier, vooral backpackers. En in het weekend massa Tico’s die naar de kust komen afzakken, met alles erop en eraan; echte koelbox toeristen.

Gisteren vanuit Cahuita richting Panama, naar het Manzanillo-Ganduca Park. Een prachtig park, langs de Caraibische kust; prachtige kuststroken afgewisseld met tropisch regenwoud. Veel vlinders hier.

Puerto Viejo is een stuk levendiger dan Cahuita; we besloten om daarom naar hier te verkassen, en daar een stranddag in te lassen. Goed insmeren want een veraderlijke zon.

De temperatuur is hier trouwens een stuk beter, slechts een 30-tal graden maar vooral veel minder vochtig; dus ook heel wat minder zweet gelaten.De Walter heeft hier de hangmat ontdekt; is er niet meer uit weg te houden.

Naast de toeristische infrastructuur (beheerst door Amerikanen en Europeanen; de locals mogen hier in de bediening en het onderhoud voorzien; waar hebben dat we dat nog gezien?) valt het op hoe erbarmelijk de lokale bevolking woont; zelfbouw van het primitiefste soort.

Morgen trekken we naar het Noorden voor het derde deel van de reis.    

De BriBri Indianen

In plaats van op onze luie reet te liggen, hebben we vandaag gekozen voor een bezoek aan de BriBri. Dat zijn één van de Indianengroepen die hier nog leven. Geen Amazone toestanden, maar mensen die er voor kiezen om hun kultuur in stand te houden, en in hun afgelegen dorpen te blijven wonen.

Het betekende dat we weer vroeg op pad moesten. Om 8.30u moesten we in Bambu staan, een onooglijk gat in de bergen. De laatste 15km van het stadje Bribri naar Bambu ging weer over een erbarmelijk slechte weg; dik half uur sjokkelen, een paar keer door een beek, zonder 4X4.

In Bambu werden we opgewacht door onze bootmannen, want we moesten weer de boot in voor een tocht van bijna 1,5 uur naar het dorp Yorkin (alleen tevoet of per paard te bereiken).

Tocht in een soort mokoro, een uitgeholde cederboomstam, waarin plaats voor 5 passagiers, een chauffeur en een poler vooraan. De Yorkin rivier ligt pal op de grens van Costa Rica en Panama, heeft een redelijk verval maar is op nogal wat plaatsen ondiep. Die mannen moeten dus ontzettend hard werken om de kano rivieropwaarts te krijgen.

Wij konden ondertussen van het mooie zicht genieten; nu een dan van Erna een Oei-geluid wanneer de kano wat veel overhelde of schommelde.

In Yorkin werden we opgewacht door de Voorzitster van het lokale Comité.

Het dorp en omgeving telt 210 mensen, en is volledig self-supporting. Pas sinds een 10-tal jaren wordt de bribri taal ook op schrift gezet. Er komen hier zo’n 1000 toeristen per JAAR; iedereen is dus meer dan welkom. Zij heeft zo’n 20 jaar geleden een project opgestart om de vrouwen meer stem te geven en tevens om de ontwikkeling van het dorp te stimuleren. Dat lukt vrij aardig naar het schijnt. Ze leven van het toerisme en van de oogsten van bananen, mais, cacao en rijst.

Eerst kregen we uitleg over het project en het dorp; alles in het spaans uiteraard. Met vallen en opstaan hebben we het toch verstaan.

Er staan ook een heuse school; 50 leerlingen zitten er in state-of-the art klassen:

Na een lekkere lunch (rijst met zwarte bonen, groenten en kip)

was het tijd voor de verdere rondleiding en de demonstraties.

Zo mochten we ons vervolmaken in het boogschieten. Bij de ene ging dat al wat beter dan bij de ander. De Walter gaf een gaaf voorbeeldje van zijn kunnen:

Daarna chocola maken van verse cacaobonen. Eerst bonen fijn malen, vervolgens cacao en schilletjes scheiden, dan fijnmalen, en vervolgens de pasta mengen met gesuikerde melk tot een heerlijke chocoladepasta; die werd naar binnen gewerkt met verse banaan. Hmm

De kindjes keken toe en smulden mee

Vooraleer naar Bambu terug te varen eerst nog een poos schuilen voor een flinke bui.

Emergency ponchos dus aan en de boot in.

Heerlijke en avontuurlijke dag.

Naar de Caraibische Kust

De auto omruilen ging al bij al vlot.

’s Avonds in het casino naast het hotel wat gaan drinken en wat pizza gegeten (dat is eens wat anders).

 Even het hotel in Cahuita gebeld met de vraag of we daar een dag eerder terecht konden.

Reservatie?? Niks van terug te vinden zei de juffrouw. De Zwitserse baas dus aan de lijn; gelukkig had ik mijn e-mail correspondentie bij de hand. Na lang zoeken vond hij mijn mail terug. Kommentaar van zijn kant: “scheisse”, want bungalow was verhuurd maar niet aan ons. Maar na een tijd palaveren toch een oplossing gevonden.

Woensdag dus weg uit San José, maar natuurlijk in de ochtendspits, en dat zijn we niet meer gewoon.  Voor de Walter een ommetje gemaakt naar de Vulkaan Irazu en naar Cartago.

Tocht naar Irazu (3432m)  is noch altijd even steil. Boven surprise: van het heldergroene kratermeer niks meer te zien, helemaal uitgedroogd. Wat een verschil met 2010!

Na een bezoek aan de katedraal van Cartago

verder naar de Caraibische kust. Sneller gezegd dan gedaan. Niet alleen slingerweg van jewelste (geen 100m recht), doch ook flink wat verkeer; voorbijsteken aartsgevaarlijk en dus tjoekelen we rustig verder. Over de bergen na Turrialba en Siquirres kwamen we dan in het vrachtverkeer terecht: bananen en containervervoer. We zitten nu immers op de weg van Limon naar het binnenland, en Limon is de grootste haven van CR. Maar vermist alles over een 2-baansweg moet, is het weerom voortkruipen.

Limon en omgeving zijn totaal oninteressant en vuil; heel anders dan de rest van CR zo lijkt het. De weg naar Cahuita was oorspronkelijk van hetzelfde; we vroegen ons al af of we ons van land hadden vergist. Naarmate we Cahuita naderden veranderde dat gelukkig.

Cahuita is echter duidelijk Caraibisch, wat meer donkere gezichten, en ook veel meer backpackers. De meesten komen naar hier met het openbaar vervoer en de rugzak zo lijkt het. En dus paardrijden, joga, reiki, dat soort dingen. We bekijken het wel.

De Cabinas Iguana liggen op slechts 100m van het strand, maar we hadden moeite het te vinden in het donker. Eigen tropische tuin, en dus veel vogels en ander spul. Rond onze cabin ook een stelletje Agoetis:

Vannacht flinke regenbui, plus een concert van brulapen in een boom vlakbij.

Vandaag donderdag niet veel uitgespookt; wat gewinkeld, gelezen, gezwommen. Morgen naar de Indianen.

Keuken in onze Cabina (lijkt wel zwitserland)